اگر باران ببارد....

​پاییز که از راه می رسد…..

دلم هوایی روزهای خوب مدرسه می شود…

دلتنگ می شوم برای نیمکت های چوبی اش……

گاهی هراس دارم …از روز هایی که سال هاست گذشته…

کودکی هفت ساله…صدای آژیر…جیغ وفریاد…پناهگاه…هنوز هم در من اضطراب ایجاد میکند یادآوری خاطرات جنگ…

اگر این بار که به خانه میروم خانه ای نباشد ؟؟؟؟

کودکی با ترس های بزرگ……

و چقدر گریستم …نه برای سر زانوی زخمی ام که وقتی پدر در آغوشم گرفت دردش را فراموش کردم….

گریستم چون نمی خواستم برود …..

چه خوب که بازگشت….

ولی من هنوز می ترسم….

صدای آژیر هنوز هم مرا به سال های دور میبرد….

باز هم کودکی میشوم نگران…