دوست دارم برایت بنویسم…
حتی اگر نخوانی……
دوست دارم از هر دری بنویسم…..
حتی اگر همه درها بسته باشد……
دوست دارم از همه کوچه ها بگذرم….
حتی اگر همه کوچه ها بن بست باشد….
فقط کافیست تو کنارم باشی….
همین که هستی کافیست….
من بی پرواترین انسان زمین خواهم بود…
سپاس برای بودنت…
پاییز که از راه می رسد…..
دلم هوایی روزهای خوب مدرسه می شود…
دلتنگ می شوم برای نیمکت های چوبی اش……
گاهی هراس دارم …از روز هایی که سال هاست گذشته…
کودکی هفت ساله…صدای آژیر…جیغ وفریاد…پناهگاه…هنوز هم در من اضطراب ایجاد میکند یادآوری خاطرات جنگ…
اگر این بار که به خانه میروم خانه ای نباشد ؟؟؟؟
کودکی با ترس های بزرگ……
و چقدر گریستم …نه برای سر زانوی زخمی ام که وقتی پدر در آغوشم گرفت دردش را فراموش کردم….
گریستم چون نمی خواستم برود …..
چه خوب که بازگشت….
ولی من هنوز می ترسم….
صدای آژیر هنوز هم مرا به سال های دور میبرد….
باز هم کودکی میشوم نگران…
جغد نزد خدا شکایت برد :
انسانها آواز مرا دوست ندارند …
خدا به جغد گفت :
…
آوازهای تو بوی دل کندن می دهد و آدم ها عاشق دلل بستن اند …!
دل بستن به هرچیز کوچک و بزرگ ؛
تو مرغ تماشا و اندیشه ای !
و آنکه میبیند و می اندیشد ، به هیچ چیز دل نمیبندد …
دل نبستن سخت ترین و قشنگترین کار دنیاست ..!
اما توبخوان …. و همیشه بخوان …
که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت تلخ …
خدای خوبم ازتمام دنیا فقط تو برای مامانده ای
.
.
.
این روز ها خودت را دریغ نکن
.
.
کرمانشاه در سوگ است...
دلم عجیب می خواهد حرف نزنم…
چیزی ننویسم…
دلم عجیب پر شده از حرف هایی که سر سبز را به باد میدهد….
اما قلمم هنوز نمی خواهد سرخ بنویسد…..
چشم هایم را می بندم…
من که امروز چیزی ندیدم…
نه…آن مردی که گدایی می کرد..دودستش سالم بود!
آن پیرزن چادری..فرزندش بیمار نبود..!
دم ظهری دیگر کارگری بقچه بغل کنار خیابان ننشسته بود…امروز برای همه شان کار بود..!
امروز ….حتما اوضاع خیلی هم بد نبود..!